Πετρολούκας & Αντώνης Κυρίτσης στο ogdoo.gr
(VIDEO) 40 χρόνια μαζί! μιλούν για το χτες, το σήμερα αλλά και το μετά τους.
Ο ξακουστός δεξιοτέχνης του κλαρίνου και ο μόνιμος συνεργάτης και υποδειγματικός ερμηνευτής στο ogdoo.gr.
Την αφορμή για αυτήν την «μαζί» συνέντευξη έδωσε η γιορτή που θα πραγματοποιήσουν για αυτές τις 4 δεκαετίες τους την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016 στη σκηνή του Βοτανικός Live Stage.
Τον Πετρολούκα (Χαλκιά) τον είχα συναντήσει 15 περίπου χρόνια πριν σε μια άλλη κοινή συνέντευξή του, εκείνη την φορά, με τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο, που μου είχαν παραχωρήσει για το περιοδικό Δίφωνο. Οι δυο τους φιγουράριζαν μαζί και στο εξώφυλλο αλλά και στο cdπου συνόδευε την έκδοση.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πως απ’ όσα έχω και μπορώ να θυμάμαι, τα οποία είναι και πάρα πολλά, λίγα έχουν αλλάξει, τόσο στη «σβελτάδα», όσο και στην «φλόγα» των κινήσεων αλλά και των λόγων του. Ο σπουδαίος βετεράνος μουσικός, στα 82 του, θυμίζει έφηβο, και η λατρεία του για το κλαρίνο ακόρεστη και παντοτινή, ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς.
Σαν το γάργαρο νερό των καθάριων πηγών. Σε αυτό συντελεί και η απαράμιλλη χημεία του με τον ερμηνευτή Αντώνη Κυρίτση. Καλλιτέχνης με πλατιά γκάμα και γνώσεις, έχει το χάρισμα να πορεύεται σε διαφορετικά είδη με μοναδική επάρκεια. Σέβεται το τραγούδι, υπογραμμίζει το στίχο και τη μελωδία, με «μαλακό» και περίτεχνο τρόπο. Πάνω απ’ όλα όμως λατρεύει τον χαρισματικό συνεργάτη του
με τον οποίο πορεύονται στη σκηνή, εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά και στη δισκογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του ’70… και συνεχίζουν απτόητοι!
Όπως χαρακτηριστικά «πειράζει» ο Πετρολούκας τη σύζυγο του Κυρίτση: «περισσότερο χρόνο έχει περάσει μαζί μου στο πατάρι και στο στούντιο… παρά με σένα».
Το κλαρίνο σήμερα;
Π: Υπάρχουν καλοί παίκτες, λείπει όμως η σφραγίδα. Και όχι μόνο στο κλαρίνο αλλά και στα υπόλοιπα όργανα. Ακούς τραγούδια και σκοπούς και δεν ξέρεις ποιος παίζει.
Υπάρχει έλλειμμα προσωπικότητας δηλαδή;
Π: Ακριβώς. Παλαιότερα ο κάθε μουσικός είχε το δικό του αναγνωρίσιμο χρώμα. Τώρα οι περισσότεροι προσπαθούν να παίξουν άλλος όπως ο Γιούζος, άλλος σαν τον Καρακώστα, άλλος σαν το Χαρισιάδη, άλλος σαν το Μπατζή. Δηλαδή πάνε να κάνουν τη σφραγίδα του άλλου. Δεν γίνεται έτσι…
Εξαιρέσεις δεν υπάρχουν;
Π: Δε μιλώ για τις εξαιρέσεις, αλλά για τον κανόνα.
Κ: Σε αυτό έχει συντελέσει και το γεγονός πως άλλαξε η διασκέδαση, απλοποιήθηκε. Παλαιότερα ήσουν υποχρεωμένος να έχεις μεγάλη γκάμα ώστε να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του πελάτη. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να το ψάξεις περισσότερο το κάθε κομμάτι για να τον ευχαριστήσεις και να κάνεις τη διαφορά.
Π: Με πέντε σκοπούς πάνε και παίζουν… και βάζουν τον κόσμο στο χορό.
Κ: Ο Πέτρος ξέρει και την άμμο της θαλάσσης.
Π: Μα έκατσα δίπλα στους καλύτερους και προσπαθούσα να μάθω από αυτούς. Ώρες και ώρες. Και μετά σε αυτά μελέτησα έβαλα το δικό μου τρόπο.
Η φλόγα για το κλαρίνο, δεν έχει μετριαστεί όλα αυτά τα χρόνια;
Π: Το κλαρίνο είναι αγάπη που δε σβήνει ποτέ. Ακόμη και όταν παντρεύτηκα, στο τραπέζι του γάμου, σήκωσα το ποτήρι και είπα, πρώτα θα πιω στην υγεία της πρώτη μου αγάπης… Και ο πεθερός μου παρεξηγήθηκε. Όταν του είπα έχεις λάθος γιατί εννοώ το κλαρίνο με αγκάλιασε…
Η σφραγίδα του Κυρίτση ποια είναι;
Π: Πρώτα απ’ όλα είναι σωστός τραγουδιστής. Ξέρει από Ηπειρώτικα, Θεσσαλικά, Θρακιώτικα, Ρουμελιώτικα… μέχρι Κρητικά. Τον άκουσα σε ένα γάμο που είμαστε για να τιμήσει τη νύφη που ήταν απ’ την Κρήτη και δεν το πίστευα. Όμως το σημαντικότερο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας του. Ο άνθρωπος μετράει. Ο σεβασμός, η εκτίμηση… Για να φτάσει ένας ψηλά πρέπει να είναι αξιοπρεπής, ειλικρινής, να έχει ωραίους τρόπους συμπεριφοράς. Και όταν αυτά παντρεύονται με την καλλιτεχνία έχεις το ιδανικό αποτέλεσμα. Ο κόσμος τα καταλαβαίνει, ξέρει να εκτιμάει...
Πότε γνωριζόσαστε για πρώτη φορά;
Π: Όταν επέστρεψα από την Αμερική
Κ: Πρέπει να ήταν το 1978 με ’79 στο κέντρο Τζαβέλαινα. Εκείνη την εποχή στην Αθήνα υπήρχαν πολλά μαγαζιά με δημοτικό ρεπερτόριο στην Αθήνα. Δούλευα σε αυτά πολλά χρόνια.
Π: Ταιριάξαμε… σε όλα! Εγώ ακόμη δεν ήξερα τα καινούργια τραγούδια. Είχα το παλιό ρεπερτόριο, καθώς στην Αμερική έμεινα 20 χρόνια.
{youtube}ejnfUkciXiU{/youtube}
Τι θυμάστε από εκείνες τις στιγμές, υπάρχουν για εσάς θρυλικές αναφορές…
Π: Θυμάμαι στο «Port Said», ένα μαγαζί που δούλεψα πολύ, τον Μπένι Γκούντμαν να απορεί πως μπορούσα να παίζω για ώρες χωρίς αναλόγιο. Θυμάμαι ακόμη τον Μανώλη Χιώτη, τον Τζουανάκο, τον Τσιμπίδη, τον Αργύρη Βαμβακάρη, τον Παλιολόγου που έπαιζε με ουτίστικο στυλ, τον Τατασσόπουλο, τον Μπέμπη!
Πιάσατε τους Θεούς του μπουζουκιού…
Π: Όταν ο Χιώτης, έπρεπε να γυρίσει στην Αθήνα, του λέω Μανώλη που πάς; Πως μας αφήνεις έτσι; Και τότε μου απαντά… Εγώ έχω ένα κοντέρ που πιάνει πολλά χιλιόμετρα. Μπορώ και το πάω στο τέρμα… Αυτός που θα έρθει, ο Μπέμπης, το σπάει το κοντέρ. Κι όταν τον γνώρισα κατάλαβα πως ο Μανώλης είχε δίκιο.
Σαν χαρακτήρας;
Π: Ωραίος αλλά είχε τα πάθη του;
Εσείς;
Π: Εγώ δεν έχω τέτοια
Λεφτά κάνατε στην Αμερική;
Π: Αρκετά. Γι’ αυτό και όταν ήρθα αγόρασα μια πολυκατοικία και μετά το μαγαζί μου, το «Χαλκιάς Παλλάς» στην πλατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα.
Εδώ;
Π: Κι εδώ καλά πήγαμε.
Κ: Δουλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια και χάρη στην αγάπη του κόσμου, δόξα τω Θεό, δεν μας έλειψε τίποτα.
Κι εσείς έχετε την ίδια πάντα αγάπη για το τραγούδι και τις παραστάσεις;
Κ: Μα πως μπορεί να γίνει διαφορετικά. Από παιδάκι μπολιάστηκα με τη βυζαντινή μουσική. Σπούδασα μουσική, δούλεψα στα κέντρα, τα πανηγύρια και τις συνεστιάσεις και ευτυχώς έσμιξα με τον Πέτρο και πραγματικά έχουμε γράψει τη δική μας ιστορία και στη δισκογραφία και στις ζωντανές εμφανίσεις.
Π: Αρμονικά… 40 χρόνια και δε ανταλλάξαμε ούτε μια πικρή κουβέντα.
Τα στοιχεία που σας ενώνουν;
Κ: Πέρα από τα ανθρώπινα, που τα είπε ο Πέτρος, έχουμε τον μαλακό τρόπο. Ο Πετρολούκας είναι γλυκός παίχτης, τεχνίτης μεγάλος, βγάζει πλούσια συναισθήματα.
Π: Το ίδιο συμβαίνει και με τη σφραγίδα του Αντώνη. Δεν φωνάζει αλλά στολίζει το τραγούδι.
Κ: Σπάνια συναντάς κλαρινίστες που να μην «φωνάζουν» και να κερδίζουν το κοινό με την τέχνη τους.
Π: Γι’ αυτό και όπου και να πάμε κλέβουμε τις εντυπώσεις.
Κ: Πράγματι η εκτίμηση και η αγάπη του κόσμου είναι κάτι μοναδικό και μας δίνει ανεκτίμητη ικανοποίηση.
Στο Βοτανικός Live Stage, τι θα ακούσουμε;
Κ: Εκείνα που συνοψίζουν τη διαδρομή μας όλα αυτά τα χρόνια.
Π: Είναι η γιορτή μας.
Κ: Όλα τα είδη και από διαφορετικές γωνιές της πατρίδα μας. Παραδοσιακά αλλά και δικά μας που εμπνέονται από τη ρίζα μας. Κοντά μας θα είναι και οι φίλοι μας, ξεχωριστοί καλλιτέχνες.
Π: Θα βρίσκεται και ο εγγονός μου αλλά και ο γιος του Αντώνη.
Υπάρχει και συνέχεια δηλαδή;
Π: Βέβαια. Ο εγγονός μου έχει πάρει όλα τα χαρακτηριστικά μου. Αφού μερικές φορές που τον ακούω, νομίζω πως παίζω εγώ. Βάζει ένα στόλισμα και είναι αυτό που ακριβώς είχα κι εγώ στο μυαλό μου ακούγοντας τη μελωδία. Και ο γιος του Αντώνη είναι καλός τραγουδιστής.
Θα είχε φαίνεται άξιο δάσκαλο
Π: Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κ: Πράγματι. Διαθέτει κι εκείνος και γκάμα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Π: Αφού του λέω πως όταν σταματήσουμε εμείς, εκείνοι θα συνεχίσουν το έργο μας.
Έχετε καιρό. Τα επόμενα σχέδια σας;
Κ: Πριν είμαστε Αμερική, μετά έχει Γερμανία ενώ ήδη έχουν κλείσει πολλές εκδηλώσεις για την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Π: Δε σταματάμε ποτέ. Μας θέλει ο κόσμος και στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Βλέποντας την όρεξή σας, μου θυμίζετε καλλιτέχνες που ξεκινούν τώρα στη διαδρομή τους.
Π: Εγώ νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια βάζω ακόμη περισσότερο συναίσθημα στα τραγούδια.
Κ: Μεγαλώνοντας μεστώνεις, αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα και αποδίδεις διαφορετικά, πιο ώριμα, πιο εσωτερικά.
Το τέλος δεν σας φοβίζει:
Π: Όλοι μας θα φύγουμε κάποια στιγμή. Το θέμα είναι τι θα αφήσεις…
Πηγή
Την αφορμή για αυτήν την «μαζί» συνέντευξη έδωσε η γιορτή που θα πραγματοποιήσουν για αυτές τις 4 δεκαετίες τους την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016 στη σκηνή του Βοτανικός Live Stage.
Τον Πετρολούκα (Χαλκιά) τον είχα συναντήσει 15 περίπου χρόνια πριν σε μια άλλη κοινή συνέντευξή του, εκείνη την φορά, με τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο, που μου είχαν παραχωρήσει για το περιοδικό Δίφωνο. Οι δυο τους φιγουράριζαν μαζί και στο εξώφυλλο αλλά και στο cdπου συνόδευε την έκδοση.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πως απ’ όσα έχω και μπορώ να θυμάμαι, τα οποία είναι και πάρα πολλά, λίγα έχουν αλλάξει, τόσο στη «σβελτάδα», όσο και στην «φλόγα» των κινήσεων αλλά και των λόγων του. Ο σπουδαίος βετεράνος μουσικός, στα 82 του, θυμίζει έφηβο, και η λατρεία του για το κλαρίνο ακόρεστη και παντοτινή, ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς.
Σαν το γάργαρο νερό των καθάριων πηγών. Σε αυτό συντελεί και η απαράμιλλη χημεία του με τον ερμηνευτή Αντώνη Κυρίτση. Καλλιτέχνης με πλατιά γκάμα και γνώσεις, έχει το χάρισμα να πορεύεται σε διαφορετικά είδη με μοναδική επάρκεια. Σέβεται το τραγούδι, υπογραμμίζει το στίχο και τη μελωδία, με «μαλακό» και περίτεχνο τρόπο. Πάνω απ’ όλα όμως λατρεύει τον χαρισματικό συνεργάτη του
με τον οποίο πορεύονται στη σκηνή, εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά και στη δισκογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του ’70… και συνεχίζουν απτόητοι!
Όπως χαρακτηριστικά «πειράζει» ο Πετρολούκας τη σύζυγο του Κυρίτση: «περισσότερο χρόνο έχει περάσει μαζί μου στο πατάρι και στο στούντιο… παρά με σένα».
Το κλαρίνο σήμερα;
Π: Υπάρχουν καλοί παίκτες, λείπει όμως η σφραγίδα. Και όχι μόνο στο κλαρίνο αλλά και στα υπόλοιπα όργανα. Ακούς τραγούδια και σκοπούς και δεν ξέρεις ποιος παίζει.
Υπάρχει έλλειμμα προσωπικότητας δηλαδή;
Π: Ακριβώς. Παλαιότερα ο κάθε μουσικός είχε το δικό του αναγνωρίσιμο χρώμα. Τώρα οι περισσότεροι προσπαθούν να παίξουν άλλος όπως ο Γιούζος, άλλος σαν τον Καρακώστα, άλλος σαν το Χαρισιάδη, άλλος σαν το Μπατζή. Δηλαδή πάνε να κάνουν τη σφραγίδα του άλλου. Δεν γίνεται έτσι…
Εξαιρέσεις δεν υπάρχουν;
Π: Δε μιλώ για τις εξαιρέσεις, αλλά για τον κανόνα.
Κ: Σε αυτό έχει συντελέσει και το γεγονός πως άλλαξε η διασκέδαση, απλοποιήθηκε. Παλαιότερα ήσουν υποχρεωμένος να έχεις μεγάλη γκάμα ώστε να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του πελάτη. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να το ψάξεις περισσότερο το κάθε κομμάτι για να τον ευχαριστήσεις και να κάνεις τη διαφορά.
Π: Με πέντε σκοπούς πάνε και παίζουν… και βάζουν τον κόσμο στο χορό.
Κ: Ο Πέτρος ξέρει και την άμμο της θαλάσσης.
Π: Μα έκατσα δίπλα στους καλύτερους και προσπαθούσα να μάθω από αυτούς. Ώρες και ώρες. Και μετά σε αυτά μελέτησα έβαλα το δικό μου τρόπο.
Η φλόγα για το κλαρίνο, δεν έχει μετριαστεί όλα αυτά τα χρόνια;
Π: Το κλαρίνο είναι αγάπη που δε σβήνει ποτέ. Ακόμη και όταν παντρεύτηκα, στο τραπέζι του γάμου, σήκωσα το ποτήρι και είπα, πρώτα θα πιω στην υγεία της πρώτη μου αγάπης… Και ο πεθερός μου παρεξηγήθηκε. Όταν του είπα έχεις λάθος γιατί εννοώ το κλαρίνο με αγκάλιασε…
Η σφραγίδα του Κυρίτση ποια είναι;
Π: Πρώτα απ’ όλα είναι σωστός τραγουδιστής. Ξέρει από Ηπειρώτικα, Θεσσαλικά, Θρακιώτικα, Ρουμελιώτικα… μέχρι Κρητικά. Τον άκουσα σε ένα γάμο που είμαστε για να τιμήσει τη νύφη που ήταν απ’ την Κρήτη και δεν το πίστευα. Όμως το σημαντικότερο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας του. Ο άνθρωπος μετράει. Ο σεβασμός, η εκτίμηση… Για να φτάσει ένας ψηλά πρέπει να είναι αξιοπρεπής, ειλικρινής, να έχει ωραίους τρόπους συμπεριφοράς. Και όταν αυτά παντρεύονται με την καλλιτεχνία έχεις το ιδανικό αποτέλεσμα. Ο κόσμος τα καταλαβαίνει, ξέρει να εκτιμάει...
Πότε γνωριζόσαστε για πρώτη φορά;
Π: Όταν επέστρεψα από την Αμερική
Κ: Πρέπει να ήταν το 1978 με ’79 στο κέντρο Τζαβέλαινα. Εκείνη την εποχή στην Αθήνα υπήρχαν πολλά μαγαζιά με δημοτικό ρεπερτόριο στην Αθήνα. Δούλευα σε αυτά πολλά χρόνια.
Π: Ταιριάξαμε… σε όλα! Εγώ ακόμη δεν ήξερα τα καινούργια τραγούδια. Είχα το παλιό ρεπερτόριο, καθώς στην Αμερική έμεινα 20 χρόνια.
{youtube}ejnfUkciXiU{/youtube}
Τι θυμάστε από εκείνες τις στιγμές, υπάρχουν για εσάς θρυλικές αναφορές…
Π: Θυμάμαι στο «Port Said», ένα μαγαζί που δούλεψα πολύ, τον Μπένι Γκούντμαν να απορεί πως μπορούσα να παίζω για ώρες χωρίς αναλόγιο. Θυμάμαι ακόμη τον Μανώλη Χιώτη, τον Τζουανάκο, τον Τσιμπίδη, τον Αργύρη Βαμβακάρη, τον Παλιολόγου που έπαιζε με ουτίστικο στυλ, τον Τατασσόπουλο, τον Μπέμπη!
Πιάσατε τους Θεούς του μπουζουκιού…
Π: Όταν ο Χιώτης, έπρεπε να γυρίσει στην Αθήνα, του λέω Μανώλη που πάς; Πως μας αφήνεις έτσι; Και τότε μου απαντά… Εγώ έχω ένα κοντέρ που πιάνει πολλά χιλιόμετρα. Μπορώ και το πάω στο τέρμα… Αυτός που θα έρθει, ο Μπέμπης, το σπάει το κοντέρ. Κι όταν τον γνώρισα κατάλαβα πως ο Μανώλης είχε δίκιο.
Σαν χαρακτήρας;
Π: Ωραίος αλλά είχε τα πάθη του;
Εσείς;
Π: Εγώ δεν έχω τέτοια
Λεφτά κάνατε στην Αμερική;
Π: Αρκετά. Γι’ αυτό και όταν ήρθα αγόρασα μια πολυκατοικία και μετά το μαγαζί μου, το «Χαλκιάς Παλλάς» στην πλατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα.
Εδώ;
Π: Κι εδώ καλά πήγαμε.
Κ: Δουλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια και χάρη στην αγάπη του κόσμου, δόξα τω Θεό, δεν μας έλειψε τίποτα.
Κι εσείς έχετε την ίδια πάντα αγάπη για το τραγούδι και τις παραστάσεις;
Κ: Μα πως μπορεί να γίνει διαφορετικά. Από παιδάκι μπολιάστηκα με τη βυζαντινή μουσική. Σπούδασα μουσική, δούλεψα στα κέντρα, τα πανηγύρια και τις συνεστιάσεις και ευτυχώς έσμιξα με τον Πέτρο και πραγματικά έχουμε γράψει τη δική μας ιστορία και στη δισκογραφία και στις ζωντανές εμφανίσεις.
Π: Αρμονικά… 40 χρόνια και δε ανταλλάξαμε ούτε μια πικρή κουβέντα.
Τα στοιχεία που σας ενώνουν;
Κ: Πέρα από τα ανθρώπινα, που τα είπε ο Πέτρος, έχουμε τον μαλακό τρόπο. Ο Πετρολούκας είναι γλυκός παίχτης, τεχνίτης μεγάλος, βγάζει πλούσια συναισθήματα.
Π: Το ίδιο συμβαίνει και με τη σφραγίδα του Αντώνη. Δεν φωνάζει αλλά στολίζει το τραγούδι.
Κ: Σπάνια συναντάς κλαρινίστες που να μην «φωνάζουν» και να κερδίζουν το κοινό με την τέχνη τους.
Π: Γι’ αυτό και όπου και να πάμε κλέβουμε τις εντυπώσεις.
Κ: Πράγματι η εκτίμηση και η αγάπη του κόσμου είναι κάτι μοναδικό και μας δίνει ανεκτίμητη ικανοποίηση.
Στο Βοτανικός Live Stage, τι θα ακούσουμε;
Κ: Εκείνα που συνοψίζουν τη διαδρομή μας όλα αυτά τα χρόνια.
Π: Είναι η γιορτή μας.
Κ: Όλα τα είδη και από διαφορετικές γωνιές της πατρίδα μας. Παραδοσιακά αλλά και δικά μας που εμπνέονται από τη ρίζα μας. Κοντά μας θα είναι και οι φίλοι μας, ξεχωριστοί καλλιτέχνες.
Π: Θα βρίσκεται και ο εγγονός μου αλλά και ο γιος του Αντώνη.
Υπάρχει και συνέχεια δηλαδή;
Π: Βέβαια. Ο εγγονός μου έχει πάρει όλα τα χαρακτηριστικά μου. Αφού μερικές φορές που τον ακούω, νομίζω πως παίζω εγώ. Βάζει ένα στόλισμα και είναι αυτό που ακριβώς είχα κι εγώ στο μυαλό μου ακούγοντας τη μελωδία. Και ο γιος του Αντώνη είναι καλός τραγουδιστής.
Θα είχε φαίνεται άξιο δάσκαλο
Π: Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κ: Πράγματι. Διαθέτει κι εκείνος και γκάμα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Π: Αφού του λέω πως όταν σταματήσουμε εμείς, εκείνοι θα συνεχίσουν το έργο μας.
Έχετε καιρό. Τα επόμενα σχέδια σας;
Κ: Πριν είμαστε Αμερική, μετά έχει Γερμανία ενώ ήδη έχουν κλείσει πολλές εκδηλώσεις για την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Π: Δε σταματάμε ποτέ. Μας θέλει ο κόσμος και στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Βλέποντας την όρεξή σας, μου θυμίζετε καλλιτέχνες που ξεκινούν τώρα στη διαδρομή τους.
Π: Εγώ νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια βάζω ακόμη περισσότερο συναίσθημα στα τραγούδια.
Κ: Μεγαλώνοντας μεστώνεις, αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα και αποδίδεις διαφορετικά, πιο ώριμα, πιο εσωτερικά.
Το τέλος δεν σας φοβίζει:
Π: Όλοι μας θα φύγουμε κάποια στιγμή. Το θέμα είναι τι θα αφήσεις…
0 σχόλια: