Το In Vain, του Georg Friedrich Haas από το Ergon Ensemble στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Mια κορυφαία σύνθεση που οδηγεί τον θεατή μέσα από το φως και το σκοτάδι σε ένα τοπίο όμοιο με λιθογραφία του Escher.

Τo Ergon Ensemble, το επιτυχημένο ελληνικό σύνολο με εξειδίκευση στη σύγχρονη μουσική, εμφανίζεται για τέταρτη φορά στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 6 Δεκεμβρίου, ερμηνεύοντας αυτήν τη φορά το πρωτοποριακό έργο In Vain (2000) του Georg Friedrich Haas, κορυφαίου εκφραστή της φασματικής μουσικής. Πρόκειται για μια σύνθεση που καθηλώνει τον θεατή, οδηγώντας τον από το φως στο σκοτάδι, και ύστερα πάλι στο φως, φέρνοντας στην επιφάνεια όλες εκείνες τις ανοίκειες στιγμές που κρύβονται στις σκιές ενός παραδοσιακού ακροάματος.

Σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει ο ίδιος ο Αυστριακός συνθέτης, στα έργα του επέλεξε μια αρκετά διαφορετική πορεία από εκείνη της μοντερνιστικής αβανγκάρντ, προσπαθώντας μέσα από αυτά «να αρθρώσει συναισθήματα και εκφάνσεις της ψυχής, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να τα αγκαλιάσουν σαν να ήταν δικά τους συναισθήματα και εκφάνσεις της δικής τους ψυχής».

Στο In Vain, ακόμα και ο φωτισμός χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο ώστε να κατευθυνθούν οι ακροατές προς μια ολιστική μουσική εμπειρία. Το Ergon Ensemble, με την προσήλωση που το διακρίνει στην ακρίβεια των εκτελέσεων, θα έρθει αντιμέτωπο με μια δοκιμασία ερμηνείας από μνήμης, προσφέροντας στο κοινό τη δυνατότητα να αντικρίσει ένα πρωτοφανές τοπίο, όπου η αίσθηση της ακοής οξύνεται για να συλλάβει την αρχιτεκτονική του Χάας. Μια αρχιτεκτονική που φέρνει στο νου την αίσθηση του αδύνατου, ακριβώς όπως την σχεδίασε ο σπουδαίος εικαστικός Maurits Cornelis Escher (1898-1972) στα έργα του.

Συντελεστές

 

Διεύθυνση Ορχήστρας: Kasper De Roo

Μουσικοί: Νίκος Νικόπουλος (φλάουτο), Ζαχαρίας Ταρμπάγκος (φλάουτο), Κώστας Γιοβάνης (όμποε), Κώστας Τζέκος (κλαρινέτο), Σπύρος Τζέκος (κλαρινέτο), Δημήτρης Ντακοβάνος (φαγκότο), Guido de Flaviis (σαξόφωνο), Μάνος Βεντούρας (κόρνο), Γιάννης Γούναρης (κόρνο), Ανδρέας Ρολάνδος Θεοδώρου (τρομπόνι), Βαγγέλης Καραμπάς (τρομπόνι), Μπάμπης Ταλιαδούρος (κρουστά), Μάριος Νικολάου (κρουστά), Χρήστος Σακελλαρίδης (πιάνο), Γωγώ Ξαγαρά (άρπα), Κωνσταντίνος Ράπτης (ακορντεόν), Κώστας Παναγιωτίδης (βιολί), Παναγιώτης Τζιώτης (βιολί), Μόρφω Παπαδημητρίου (βιολί), Ali Basegmezler (βιόλα), Αγγέλα Γιαννάκη (βιόλα), Δημήτρης Τραυλός (τσέλο), Αντώνης Πρατσινάκης (τσέλο), Νίκος Τσουκαλάς (κοντραμπάσο)

Υπεύθυνος συνόλου: Αλέξανδρος Μούζας
Ηχητικός σχεδιασμός: Κατερίνα Βάμβα

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

Διαβάστε περισσότερα

Ο Γκέοργκ Φρήντριχ Χάας (γενν. 1953) γράφει όλα τα έργα του σε μια μικρή εξοχική κατοικία στο Φίσμπαχ της νοτιοανατολικής Αυστρίας.

 

«Ο Χάας συνέθεσε το In Vain στον απόηχο των αυστριακών εκλογών του 1999 και της ανόδου του ακροδεξιού FPÖ: Το έργο μεταφέρει, εν μέρει, την απελπισία του από τη διάψευση της ελπίδας για κοινωνική πρόοδο.» – Alex Ross, The New Yorker, 29/11/2010

 

Το Ergon Ensemble συνεργάζεται καλλιτεχνικά με το διάσημο Ensemble Modern που εδρεύει στη Φρανκφούρτη και χαρακτηρίζεται για τον δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας του, ενώ την περίοδο 2013-15 υποστηρίχθηκε από το Ernst von Siemens Music Foundation.

 

«Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία παράδοση στη μικροτονική μουσική. Ακόμα και τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όλοι όσοι συνέθεσαν μικροτονική μουσική, το έπραξαν ξεκινώντας από την αρχή. Σήμερα, θεωρείται ασυνήθιστο να χρησιμοποιούνται μικροτονικά διαστήματα. Είναι απαραίτητο να τεκμηριώνει κανείς γιατί χρησιμοποιεί διαστήματα εκτός του συγκερασμένου μουσικού συστήματος.» – George Friedrich Haas, περιοδικό ÖMZ, Ιούνιος 1999

 

Το Ergon Ensemble ιδρύθηκε το 2008 και διατηρεί ευέλικτη δομή, καθώς ο βασικός πυρήνας των μουσικών του εμπλουτίζεται, ανάλογα με το πρότζεκτ, από μεγάλο αριθμό ταλαντούχων καλλιτεχνών που ειδικεύονται στη νέα μουσική.

 

«Θα μπορούσα κάλλιστα να έχω βρεθεί εγκλωβισμένος σε μια αντίστροφη σπείρα, πιστεύω, της οποίας οι γραμμές, όμοιες με σαλιγκαριού, αντί να γίνονται πιο φαρδιές, θα είχαν την ανάγκη να γίνονται όλο και πιο στενές, μέχρις ότου δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν άλλο.» – Samuel Beckett, Ο Ακατανόμαστος (1953)

Πηγή